dag 22 ..stenen...26 km naar Hospital de Orbigo

Gister eten met Ans uit Rotterdam en Lativa uit Zweden. Ze vertellen hun verhaal en ik vertel van Brigitte die een hele zware steen van huis meesleept om bij het ijzeren kruis boven op de berg  te leggen. Dan vertelt Ans van haar steen die ballast is in haar rugzak en ze die ook achter wil laten. Ik heb geen steen meegenomen en heb geen ballast van mij af te schudden. Lativa verteld dat ze wel 5 stenen meegenomen heeft maar ziet dat niet als ballast maar om met de steen haar vader te vergeven  en haar geliefden te eren. Zo kan je het ook zien. Op bed kan ik de slaap niet vatten denk aan de stenen en besef dat ik al die tijd vanaf 22 mei, een steen in mn rugzak heb, in de vorm van een engeltje. Deze kreeg ik van Deliana de dag dat ik wegging. Nu weet ik dat dit mijn steen is die ik bij het kruis achter laat, om al mijn engelen te eren die mijn pad verlichtten. Vanmorgen vertel ik het tegen Lativa en ze krijgt er kippenvel van. Heb vandaag weer 26 km langs een pad langs de weg gelopen en geen enkel andere pelgrim op mijn pad gehad. Dat heb ik nog niet eerder gehad. Voor het prachtige stadje Hospital de Orbigo gaat het richting de bergen en laat ik eindelijk de vlakte achter me. In de refuge van het Maltezer kruis, is het een oase. Het is zo mooi, in een 200 jaar oud gebouw. Voor 15 euro kan ik een kamer voor mij alleen krijgen. Ik hoef daar niet over na te denken. Het word ook erg op prijs gesteld om  met de speciale spirituele samenkomst mee te doen.