Teken

Als ik mijn zweet kleren  uit doe  zie ik  kleine stipjes. Toch geen teken? Jawel en niet zo weinig  ook. Met de tekentang geprobeerd ze kwijt te raken en Brigitte helpt me waar ik niet bij kan.  Het houd me s’nachts  wel bezig omdat ik ze niet allemaal goed weg kom maken. Brigitte had er geen last van. In de ochtend gaan we om goed 8 uur op pad. 30 km weer en ik zie er tegenop.  Het eerste uur gaat perfect en ik geniet weer volop. Goed weer met verwachting van regen en onweer in de middag.   De markering is prima en we kunnen het goed volgen. In het bos is het weer super spannend en voelen we ons op expeditie in het oerwoud. Klauteren, klimmen, door rivier beddingen,  onder en over omgevallen bomen en  wilde zwijnen gelukkig op afstand. Al met al weer een  fantastische belevenis. Als we weer  na anderhalf uur weer op een normaal pad komen loopt Martina, het duitse meisje daar.  We lopen samen op en we willen wat gaan lunchen in het dorp waar Martina een onderkomen bij vrienden heeft. We hebben 15 km gelopen en het begint te regenen. Het is drukkend warm. In het dorp zijn 3 locaties waar we  uit kunnen kiezen maar ze zijn allemaal dicht. Zelfs de bakker heeft vakantie.  Ik vraag Martina of we op haar adres een kopje koffie kunnen drinken en dat gaan we proberen. We moeten even wachten en dan kunnen we naar binnen. Ik wil eigenlijk niet verder en zeg tegen Brigitte dat ik  wil kijken of we hier ook een kamer kunnen krijgen. Dat lukt en zo hebben we onverwachts een fijne relaxte dag. Als ik mijn kleren uit doe zie ik weer teken op mn benen. Brigitte heeft  alleen een dikke in haar haar. We helpen elkaar. Dit is voor mij het einde. Niet Morgen weer een dag teken verwijderen. Het lot heeft voor mij beslist. Ik ga naar huis. Brigitte heeft de tranen in haar ogen. Ze is zo blij dat ik op haar pad kwam en heb haar zo overal mee geholpen en ze is me heel dankbaar.  Ik  heb ook van haar geleerd. Ze is Een sterke vrouw herstellende van borstkanker en altijd posiitief. Ik zal haar ook missen.